Hormon insuliny

Wprowadzenie [edycja]

Artykuł poświęcony jest działaniu farmakologicznemu insuliny, glukagonu, somatostatyny i doustnych środków redukujących cukier. Odkrycie insuliny w 1921 roku wywołało rewolucję w medycynie, dając środek do leczenia cukrzycy insulinozależnej (cukrzyca typu I), choroby uznanej za nieuleczalną. Pierwsza część rozdziału opisuje fizjologiczne skutki działania insuliny i mechanizmy jej działania; tym samym uzasadniając rolę tego hormonu w leczeniu cukrzycy. W dalszej części przedstawiono farmakodynamikę i farmakokinetykę preparatów insuliny, omówiono zalety intensywnej insulinoterapii oraz jej rolę w zapobieganiu przewlekłym powikłaniom cukrzycy. Właściwości farmakologiczne doustnych środków redukujących cukier są opisane poniżej, bez których nie można wyleczyć cukrzycy niezależnej od insuliny (cukrzyca typu II), która jest najczęstszą postacią choroby. Na końcu rozdziału mówimy o fizjologii i farmakologii glukagonu i somatostatyny. Szczególną uwagę zwraca się na coraz częstsze stosowanie analogów somatostatyny w praktyce klinicznej.

Insulina [edycja]

Tło historyczne [edycja]

Odkrycie insuliny – jeden z najjaśniejszych w medycynie.Cześć za odkrycie należy do Bantinga i Besta, ale bez wcześniejszych prac wielu badaczy byłoby to nie do pomyślenia. W 1869 roku, niemiecki student medycyny Paula Langerhansa trzustki zauważył, że składa się z dwóch grup komórek – gronowej, sekretiruyushih enzymów trawiennych, a drugi zbiera się w tak zwanych wysp. Langerhans zasugerował, że komórki wyspowe pełnią jakąś specjalną funkcję. O tym, co jest funkcją tylko domyślać w 1889 roku, kiedy Oskar Minkowski i Joseph von Mering opisanej u psów poddanych syndrom trzustki podobną do cukrzycy (Minkowski, 1989).

Następnie podjęto wiele prób wyizolowania z trzustki substancji regulującej poziom glukozy we krwi. Na początku XX wieku. Niemiecki terapeuta Georg Ludwig Zülzer postanowił wprowadzić wyciąg z trzustki do umierającej osoby z cukrzycy. Pacjent stał się lepszy, ale przez krótką chwilę: kiedy kaptury wydechu były wyczerpane, zapadł w śpiączkę i odszedł. Kolejną próbę znalezienia czynnika przeciwcukrzycowego podjęła w 1911 r. E. L. Scott, studentka Uniwersytetu w Chicago. Pacjentom leczono psy z eksperymentalną cukrzycą za pomocą wyciągu z trzustki z alkoholu (przy okazji prawie takiego samego jak Banting i Best późniejszy).Jednak doradca naukowy Scotta uznał te eksperymenty za nieprzekonujące, ponieważ nie mierzył poziomu glukozy we krwi. W latach 1916-1920 rumuński fizjolog Nicolae Paulescu przeprowadził serię eksperymentów, w których wykazał, że podawanie ekstraktów z trzustki psom z eksperymentalną cukrzycą zmniejsza zawartość glukozy i ciał ketonowych w moczu. Pomimo opublikowania tych wyników, prace Paulescu zostały docenione dopiero wiele lat później.

Nieświadomy pracy swoich poprzedników, młodego kanadyjskiego chirurga z Toronto, Fredericka G. Buntinga, w 1921 roku, poprosił profesora fizjologii Johna JR McLeoda, aby umieścił go w laboratorium, aby wyizolował czynnik przeciwcukrzycowy z trzustki. Banting sugerował, że hormon wydzielany przez komórki wysp trzustkowych (insulinę) szybko ulega zniszczeniu przez proteazy – podczas ekstrakcji lub nawet przed nią. Wraz z Charlesem G. Bestem, studentem czwartego roku życia, zaczął bandażować przewody trzustkowe, aby uniknąć proteolizy. Po podwiązaniu komórki kwasu żółciowego uległy degeneracji, a wysepki pozostały nienaruszone, a czynnik przeciwcukrzycowy ekstrahowano z nich etanolem i kwasem.Otrzymany ekstrakt obniżył poziom glukozy we krwi u psów z eksperymentalną cukrzycą.

Pierwszy pacjent, który otrzymał ekstraktu Banting i Best, czternaście Leonard Thompson (Banting i in., 1922), hospitalizowanych w Toronto City szpitala z poziomami glukozy we krwi 500 mg% (28 mmol / l) i 3,5 litra na dobę diurezy. Pomimo ścisłej diety (450 kcal / dzień), wzrosła glukozuria, a bez insuliny chłopiec zostałby zabity w ciągu kilku miesięcy. Próbne podanie ekstraktu trzustkowego doprowadziło do obniżenia poziomu glukozy we krwi i moczu. Następnie naukowcy zaczęli codziennie wprowadzać zkstraggi dla chłopca, a następnie natychmiastowo go ulepszać. Dzienne wydalanie glukozy zmniejszyło się z 100 do 7,5 g. Ponadto "chłopiec dopingował, wzmocnił się i powiedział, że czuje się znacznie lepiej". Tak więc terapia zastępcza nowym insuliną hormonalną zapobiegła nieuchronnej śmierci z powodu cukrzycy (Banting i wsp., 1922). W następnym roku, Bunting i Najlepsze pogoń za porażkami. Nie mogli uzyskać odtwarzalności wyników, to jest raz lub dwa razy więcej niż aktywnych ekstraktów trzustki.Aby rozwiązać ten problem, McLeod dołączył, a ponadto Banting zwrócił się do Jamesa B. Kol-Lipa, chemika znanego z izolacji i oczyszczania adrenaliny. Wkrótce poprawiono technikę ekstrakcji, a pacjentom w Ameryce Północnej udało się wyleczyć insulinę wyizolowaną z trzustki trzody chlewnej i bydła. Obecnie cukrzyca jest leczona ludzką insuliną, uzyskaną metodami inżynierii genetycznej.

W 1923 roku, z zaskakującą szybkością, Banting i MacLeod zostali nagrodzeni Nagrodą Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny, a natychmiast wokół niego namiętności zaczęły się gotować. Bunting powiedział, że podzieli swoją połowę nagrody na Best. McLeod podzielił się ze Coll i Pom. Historię odkrycia insuliny szczegółowo opisuje Bliss (1982).

Struktura insuliny [edycja]

Kilka lat później, Abel czystej krystalicznej insuliny, a sekwencja aminokwasowa tego hormonu Sanger został odczytano tylko i960 W roku 1963 zsyntetyzowano sztucznie insulinowego, 1972 Hodgkina i jego współpracownicy ustawiony swoją strukturę przestrzenną. Insulina była pierwszym hormonem, który został określony za pomocą RIA (Yalow, 1978).

Komórki beta wysepek trzustkowych syntetyzują insulinę z preproinsuliny – jednołańcuchowego białka prekursorowego składającego się z 110 reszt aminokwasowych. Po przeniesieniu przez błonę surowej retikulum endoplazmatycznego z preproinsuliny, kwaśny N-końcowy peptyd sygnałowy z 24 reszt aminokwasowych odszczepia się i tworzy się proinsulinę (Figura 61.1). Na tym etapie powstają wiązania dwusiarczkowe, a cząsteczka nabywa strukturę trzeciorzędową. W aparacie Golgiego cztery główne reszty aminokwasowe są odcinane od proteasyn ludzkiej proinsuliny i łączącego peptyd C-peptydu. W rezultacie otrzymuje się dwa łańcuchy peptydowe (A i B), które razem tworzą cząsteczkę insuliny. Każdy z łańcuchów zawiera jedno wiązanie disiarczkowe, są one połączone przez dwa kolejne. Łańcuch A zazwyczaj zawiera 21 reszt aminokwasowych, łańcuch B wynosi 30; masa cząsteczkowa insuliny wynosi 5734. Sekwencję aminokwasową insuliny uważa się za konserwatywną, ale w trakcie jej ewolucji nastąpiły znaczące zmiany, które wpłynęły na aktywność biologiczną i immunogenność tego hormonu (De Meyts, 1994). Większość gatunków ma jeden gen insuliny, który koduje jedno białko.Wyjątkiem są szczury i myszy, które mają dwa geny insuliny. Tworzą dwie insuliny, różniące się dwoma resztami aminokwasowymi łańcucha B.

Strukturę krystaliczną insuliny badano w rozdzielczości 0,15 nm. Oba łańcuchy hormonalne mają wysoce uporządkowaną strukturę z kilkoma regionami helisowymi. Oddzielnie, łańcuchy insulinowe nie mają aktywności biologicznej. W roztworze insulina może istnieć jako monomer, dimer lub heksamer. Heksamer tworzy się z udziałem dwóch jonów Zn +; uważa się, że w tej formie insulina jest przechowywana w wydzielniczych granulkach komórek β. Najwyraźniej Zn + odgrywa wiodącą rolę w tworzeniu się kryształów insuliny, a krystalizacja przyspiesza proces przekształcania proinsuliny w insulinę i ułatwia magazynowanie hormonu. Większość preparatów insuliny zawiera wysoce stężony roztwór heksametru hormonu. Po wchłonięciu preparatu insuliny i jego stężeniu spadł do fizjologicznego (nanomolarnego), hormon rozpada się na monomery, które mają aktywność biologiczną. Ostatnio pojawiły się preparaty insuliny zawierające monomery hormonów.

Wiele z naszą wiedzą zależności struktura-aktywność insuliny otrzymano podczas badania insuliny różnych gatunków zwierząt, jak również zmiany chemiczne w cząsteczce hormonów. Niezmienne reszty (Gly Glu Gln5, Tyr1 * Asn21 w łańcuch A i Val12, Tir16, Gli23, Fen24 zegara Tir26 i łańcuch B) tworzą konstrukcję, która oddziałuje z receptorem insulinowym (Fig. 61.2). Niektóre z tych reszt są zaangażowane w dimeryzację insuliny (de Meyts, 1994). Lei13 łańcucha A i leu17 łańcucha B wydają się tworzyć drugie miejsce wiązania (de Meyts, 1994). Insulina wiąże się z N-końcowymi i C-końcowymi regionami podjednostki receptora. Uważa się, że bogaty w cysteinę fragment podjednostki a receptora również uczestniczy w wiązaniu. Co do zasady powinowactwo insuliny do jej receptora koreluje ze zdolnością hormonu do wpływania na metabolizm glukozy. Bydła i świń insuliny mają aktywność biologiczną równą insuliny ludzkiej, insuliny świnek morskich znacznie mniej aktywne, a niektóre ptaki insuliny ludzkiej aktywności wyższych.

Insulina należy do rodziny peptydów, zwanych insulinopodobnymi czynnikami wzrostu – IGF.Dwa z nich (IGF-I i IGF-P) mają masę cząsteczkową około 7500 i mają podobną strukturę do proinsuliny (Cohick and Clemmons, 1993). W cząsteczce IGF zachowane są regiony identyczne z peptydem C proinsuliny. W przeciwieństwie do insuliny, IGF jest wytwarzany przez wiele tkanek i bierze udział głównie w regulacji wzrostu, a nie w metabolizmie. Uważa się, że te peptydy, zwłaszcza IGF-1, pośredniczą w działaniu STH (wcześniej nazywano je nawet somatomedynami). Jest możliwe, że relaksyna – hormon wydzielany przez żółte ciało podczas ciąży, pozostaje w odległej relacji z FMI.

Insulina i receptory IGF-I mają również podobną strukturę (Duronio i Jacobs, 1988). Dlatego też insulina, choć z niskim powinowactwem, ale wiąże się z receptorem IGF-1, a IGF-1 – z receptorem insuliny. Uważa się, że stymulujące działanie insuliny na proliferację komórek jest, przynajmniej częściowo, pośredniczone przez receptor IGF-1. Metaboliczna i mitogenna aktywność analogów insuliny nie zawsze koreluje. Na przykład aktywność metaboliczna proinsuliny jest 50 razy mniejsza niż insuliny, a aktywność mitogenna jest tylko połowę niższa (King i Kahn, 1981). Należy wziąć to pod uwagę przy wyborze preparatu insuliny, ponieważ stymulujący wpływ na proliferację komórek zwiększa ryzyko miażdżycy.

Metabolizm insuliny [edycja]

Synteza i wydzielanie [edycja]

Syntezę, przechowywanie i wydzielanie insuliny przez komórki β, a także inaktywację hormonu w docelowych tkankach badano szczegółowo na poziomie komórkowym i molekularnym. Co więcej, ta informacja posłużyła jako podstawa do badania aktywności sekrecyjnej innych komórek wyspowych (Orci, 1986). Trzustkowe wysepki zawiera cztery typy komórek, które syntetyzują i wydzielają różnorodne hormony peptydowe komórek beta: – insuliny i glukagonu komórek – 5 – somatostatyny komórki i komórki PP (znane również jako komórki F), – polipeptyd trzustkowy. Udział komórek β stanowi 60-80% masy wysepki, stanowią one jej rdzeń. Komórki alfa, 8- i PP tworzą płaszcz około 1-3 komórek wokół jądra.

Komórki wysepkowe są połączone ze sobą za pomocą połączeń szczelinowych, które przepuszczają małe cząsteczki i zapewniają koordynację pracy komórek (Orci, 1986). Arteriola, wchodząc w wysepkę, rozgałęzia się i tworzy w jej jądrze strukturę kapilarną przypominającą globulę. Kapilary pojawiają się w płaszczu i łączą się w segmencie zbiorczym żyłek (Vopner-Weir and Orci, 1982). Krew w wysepce płynie z komórek p do komórek a i 5 (Samols i wsp., 1986). Tak więc komórki β są pierwszymi, które dostrzegają stężenie glukozy we krwi, a pozostałe typy komórek są narażone na wyjątkowo wysokie stężenia insuliny.

Jak już wspomniano, insulina jest utworzona z jednołańcuchowego prekursora, w którym łańcuchy A i B są połączone peptydem C. Podczas translacji pojawia się preproinsulina, która zawiera dodatkową sekwencję sygnałową składającą się z 24 hydrofobowych reszt aminokwasowych na N-końcu łańcucha B. Sekwencja sygnałowa jest wymagana preproinsuliny penetracji tworzą w świetle zgrubnej endo- plazmatycznej endoplazmatycznej, przy czym sekwencja sygnałowa jest natychmiast odszczepiona i proinsuliny w małych pęcherzykach są transportowane do aparatu Golgiego. Tutaj jest on zapakowany w granulki wydzielnicze wraz z enzymami niezbędnymi do jego przekształcenia w insulinę (Orci, 1986).

Transformacja proinsuliny w insulinę rozpoczyna się w aparacie Golgiego i trwa w granulkach wydzielniczych, praktycznie kończąc w momencie wydzielania. Tak więc, równomolowe ilości peptydu C i insuliny wchodzą do krwioobiegu. Jakie funkcje biologiczne wykonuje peptyd C, nie są jeszcze znane, ale służy jako wiarygodny marker wydzielania insuliny (Polonsky i Rubenstein, 1986). Ponadto małe ilości proinsuliny i des-31, 32-proinsuliny są uwalniane z komórek β.Można to wytłumaczyć albo egzocytozą granulek, w których konwersja proinsuliny do insuliny nie została jeszcze zakończona, albo przez obecność dodatkowego mechanizmu wydzielania. Jako proinsuliny I w krwi znacznie dłuższy niż T1 / 2 i 20% insuliny immunoreaktywnej insuliny w osoczu w rzeczywistości stanowią półprodukty proinsuliny i jego konwersję do insuliny.

Transformacja proinsuliny w insulinę obejmuje dwie zależne od Ca2 + endopeptydazy, znajdujące się w wydzielniczych granulkach wysepek i innych komórek neuroendokrynnych. Te endopeptydazy – konwertazy prohormonu 2 i 3 – to miejsce aktywne, zbliżone do subtilizyny i przycięcia komunikacji Lys lut i kwietnia-Apr (Steiner i inni, 1992). Prohormon-konwertaza 2 rozszczepia tylko miejsce związku peptydu C z łańcuchem A. 3-prohormonów konwertazy rozszczepia głównie zamiast związku C-peptyd z łańcucha B, ale może również działać na konwertazy prohormonu 2. Chociaż punkt przyłożenia tej grupy endoproteaz zawiera przynajmniej dwa białka (prohormonów konwertaza-1 i furyny) dla transformacja proinsuliny na insulinę jest oczywiście odpowiedzialna tylko za proazotypowe konwertazy 2 i 3.

Regulacja wydzielania insuliny [edycja]

Wydzielanie insuliny jest regulowane tak wyraźnie i płynnie, że poszczą, a podczas posiłku we krwi utrzymuje się stały poziom glukozy. W regulaminie brały udział składniki odżywcze, hormony wytwarzane przez trzustkę i GIT, a także mediatory autonomicznego układu nerwowego. Glukoza, aminokwasy, kwasy tłuszczowe i ciała ketonowe stymulują wydzielanie insuliny. Wysepki trzustkowe mają bogate unerwienie adrenergiczne i cholinergiczne. Stymulacja a2-adrenergicznego powoduje zahamowanie wydzielania insuliny i stymulacji receptorów p2-adrenergicznego i błędnego – wzmocnieniu. Każdy efekt, który zwiększa napięcie układu współczulnego (niedotlenienie, hipotermia, interwencja chirurgiczna, oparzenia) towarzyszy zmniejszeniu wydzielania insuliny z powodu aktywacji receptorów α2-adrenergicznych. W związku z powyższym, A2-adrenolityki zwiększają podstawowy poziom insuliny w osoczu i p2-adrenolityki zmniejszają go (Porte, a Halter, 1981).

Głównym stymulatorem wydzielania insuliny jest glukoza, jego obecność jest konieczna do działania innych stymulantów (Matschinsky, 1996). Glukoza stymuluje wydzielanie insuliny mocniej, gdy jest przyjmowana doustnie niż przy zastrzyku IV.Rzeczywiście, zapis odbioru (w jej skład – glukoza) prowadzi do uwalniania hormonów żołądkowo-jelitowych i aktywację nerwu błędnego (Malaisse, 1986; Brelje i Sorenson, 1988). Wśród hormonów przewodu żołądkowo-jelitowego, które stymulują wydzielanie insuliny, wiodąca rola należy do peptydu żołądkowo-hamującego i peptydu glukagonopodobnego typu 1; mniej silne stymulanty – gastryna, sekretyna, cholecystokinina, VIP, peptyd uwalniający gastrynę i oksintomodulina (Ebert i Creutzfeldt, 1987).

Wydzielanie insuliny, które zachodzi pod wpływem glukozy, ma charakter dwufazowy. Pierwsza faza osiąga maksimum w ciągu 1-2 minut i trwa krótko, druga nie rozpoczyna się od razu, ale trwa długo. Mechanizm, dzięki któremu glukoza powoduje wydzielanie insuliny, nie jest w pełni zrozumiały. Pierwszym krokiem jest uzyskanie glukozy w komórkach β i metabolizacja (Matschinsky, 1996).

Glukoza jest transportowana do komórek β poprzez ułatwioną dyfuzję, w którą zaangażowane jest białko transportujące glukozę GLUT2 (patrz poniżej). Wewnątrz komórek glukoza jest fosforylowana przez glukokinazę. W przeciwieństwie do innych hexokinases, glukokinazy (heksokinazy typu IV) ulega ekspresji jedynie w komórkach, które biorą udział w regulacji metabolizmu glukozy, w szczególności hepatocytów i komórek beta wysepek trzustkowych.Ze względu na dość wysoką stałą Michaelisa (10-20 mmol / l) enzym ten odgrywa kluczową rolę w utrzymywaniu prawidłowego stężenia glukozy w organizmie. Zdolność mono- i disacharydów do ulegania fosforylacji, a w konsekwencji do glikolizy, koreluje z ich zdolnością do stymulowania wydzielania insuliny. Fakt ten doprowadził do sugestii, że faktycznie stymulantem wydzielania insuliny jest pewien pośredni produkt glikolizy lub koenzymu (Matschinsky, 1996). Znalezienie mutacje genu glukokinazy u pacjentów o stosunkowo rzadkie postaci cukrzycy – cukrzycę młodzieńczą TYPU cukrzyca insulinozależna 2 (MODY 2;. Patrz poniżej) wzmocniona hipotezę, że służy ona jako czujnik glukozy. Mutacje te prowadzą do naruszenia zdolności glukokinazy do fosforylowania, a tym samym zwiększenia glukozy minimalnego stężenia glukozy, przy której zwiększa wydzielanie insuliny (Gidh-Jain i wsp., 1993).

Ostatecznie, tempo wydzielania insuliny jest określane przez wewnątrzkomórkowe stężenie Ca2 + (Wolfet i in., 1988). Metazolizm glukozy, który zaczyna się od fosforylacji glukokinazą, prowadzi do zmniejszenia stosunku stężenia ATP i ADP w komórce.W rezultacie wrażliwe na ATP kanały potasowe są hamowane, a błona komórek β depolaryzuje. Późniejsze otwarcie zależnych od potencjału kanałów wapniowych prowadzi do wejścia Ca2 + do komórki. Wapniowej aktywuje fosfolipaza A2 oraz C i powstały uformowany arachidonylowy-wai inozitolpolifosfaty kwasu i po wykiełkowaniu. IP3 sprzyja mobilizacji Ca2 + ze struktur podobnych do siateczki śródplazmatycznej, co powoduje dalszy wzrost stężenia wewnątrzkomórkowego Ca. Jony wapnia bezpośrednio stymulują wydzielanie insuliny.

Wzrost stężenia wewnątrzkomórkowego Ca obserwuje się także po aktywacji fosfolipazy C przez acetylocholinę, cholecystokinina i hormony zwiększające wewnątrzkomórkowego stężenia cAMP (Ebert i Creutzfeldta, 1987). Glukagonu gastroinhibiting peptydy i glukagonopodobnego peptydu 1 aktywuje cyklazę adenylanową typu komórek beta (enzym, który tworzy się w wyniku działania cAMP) i somatostatyny-A2 i hamują jego adrenostimulyatorov (Fleischer i Erlichman, 1989).

Większość składników odżywczych i hormonów, które stymulują wydzielanie insuliny, również zwiększa biosyntezę tego hormonu (Gold et al., 1982). Chociaż synteza i wydzielanie insuliny są ze sobą ściśle powiązane, istnieją czynniki, które wpływają na jeden proces bez wpływu na drugi.Przykładem jest zmniejszenie wewnątrzkomórkowego stężenia Ca2 +, które hamuje wydzielanie, ale nie wpływa na syntezę insuliny.

Tempo sekrecji insuliny i glukagonu przez komórki szyjki macicy jest zwykle odwrotne (Unger, 1985). Wynika to z działania na komórki insuliny, a także glukozy i innych substancji (patrz poniżej). Ponadto wydzielanie insuliny i glukagonu moduluje somatostatynę – trzeci hormon wysepkowy (patrz poniżej). Glukagon powoduje uwalnianie somatostatyny, a somatostatyna hamuje wydzielanie insuliny, która nie odgrywa istotnej roli w warunkach fizjologicznych. Krew przepływa wysepek jąder p-komórek do a- i 5 komórek (Samols i wsp., 1986), jednakże parakrynna insuliny może hamować wydzielanie glukagonu, somatostatyny, ale się do komórek beta A i muszą przechodzić zarówno krąg krążenia krwi. Tak więc insulina reguluje wydzielanie glukagonu i polipeptydu trzustkowego, podczas gdy rola somatosgatyny pozostaje niejasna.

Dystrybucja i dezaktywacja [edycja]

We krwi insulina występuje w postaci niespokrewnionego monomeru, a jej objętość dystrybucji jest zbliżona do objętości płynu pozakomórkowego.Na pusty żołądek z trzustki, około 40 μg (1 jednostka) insuliny na godzinę wchodzi w żyłę wrotną. W żyle wrotnej stężenie insuliny wynosi 2-4 ng / ml (50-100 mcd / ml), a we krwi obwodowej 0,5 ng / ml (12 mcd / ml) lub około 0,1 nmol / l. Po przyjęciu pokarmu stężenie insuliny w żyle wrotnej wzrasta gwałtownie, po czym następuje równoległy, lecz mniejszy wzrost amplitudy stężenia insuliny we krwi obwodowej. Zadaniem insulinoterapii jest odtworzenie tego obrazu, ale bardzo trudno jest to osiągnąć, stosując wstrzyknięcia hormonu.

Insulina T1 / 2 w osoczu u zdrowych osób i pacjentów z niepowikłaną cukrzycą wynosi 5-6 minut (Sodoyez i wsp. 1983). U chorych na cukrzycę z przeciwciałami na insulinę liczba ta jest nieco wyższa. T, / 2 proinsulina dłużej i wynosi około 17 minut; proinsulina stanowi około 10% całkowitej immunoreaktywnej insuliny w osoczu (Robbins i wsp., 1984). U pacjentów z insulinoma, odsetek proinsuliny we krwi jest zwykle zwiększony i osiąga 80% immunoreaktywnej insuliny w osoczu. Ponieważ aktywność biologiczna proinsuliny wynosi około 2% aktywności insuliny, prawdziwe stężenie hormonów jest zawsze nieco niższe niż w przypadku niespecyficznego RIA i testu immunoenzymatycznego.C-peptyd jest wydzielany wraz z insuliną w ilościach równomolowych, ale jego stężenie molowe stężenia insuliny w osoczu krwi powyżej – kosztem mniejszej klirensu wątrobowego i długo T1 / 2 (około 30 minut) (Robbins i in ,. 1984). Przez stężenie peptydu C we krwi ocenia się stymulowane wydzielanie insuliny.

Inaktywacja insuliny odbywa się głównie w wątrobie, nerkach i mięśniach (Duckworth, 1988). Około połowa insuliny docierającej do wątroby przez żyłę wrotną jest niszczona przez hepatocyty i nie dostaje się do układu krążenia. Insulina jest filtrowana w kłębuszkach nerkowych i reabsorbowana w kanalikach nerkowych, co również prowadzi do jej zniszczenia. Ciężka niewydolność nerek wpływa na TC insuliny nawet bardziej niż na choroby wątroby (Rabkin i wsp., 1984). Faktem jest, że hepatocyty normalnie inaktywują insulinę z maksymalną prędkością, więc nie mają możliwości zrekompensowania utraconej funkcji nerek. Przyjmowanie glukozy wewnątrz wydaje się prowadzić do zmniejszenia wchłaniania insuliny przez wątrobę (Hanks i wsp., 1984). Tkanki obwodowe, w szczególności tłuszczowe, także inaktywują insulinę, ale w niewielkich ilościach.

Proteoliza insuliny w wątrobie, głównie wewnątrz hepatocytów (po internalizacji kompleksu hormon-receptor) i tylko niewielka część insuliny jest cięta na powierzchni komórek (Berman i wsp., 1980).Internalizacja kompleksu hormon-receptor odbywa się przez endocytozę, podczas której kompleks wchodzi do małych pęcherzyków, zwanych endo-soma. W nich zaczyna się niszczenie insuliny (Duckworth, 1988). Pewna ilość hormonu jest niszczona w lizosomach.

Odsetek insuliny zniszczonej po internalizacji zależy od rodzaju komórek. W ten sposób dzieli hepatocytów weszła ponad 50% insuliny w komórkach i komórkach śródbłonka uwolnienia hormonu niezmienione prawie cały wchłaniany przez nich. Najwyraźniej insulina jest po prostu transportowana przez komórki śródbłonka z krwi do przestrzeni pozakomórkowej (King i Johnson, 1985). Gdzie komórki śródbłonka są ze sobą zwarte styki (w szczególności w mięśniach i tkance tłuszczowej), tak zwany transport transcytozę odgrywa istotną rolę w dostarczaniu insuliny do komórek docelowych.

W trawieniu insuliny bierze udział kilka enzymów. Głównym z nich jest metaloproteinaza cysteinowa zawarta w hepatocytach (Shii and Roth, 1986). Immunologicznie podobne białka znaleziono w mięśniach, nerkach i mózgu (Duckworth, 1988). Największa aktywność w rozszczepianiu insuliny manifestuje cytozol, więc pojawia się pytanie,w jaki sposób enzym cytozolowy działa na insulinę wstrzykiwaną do pęcherzyków. W tym samym czasie aktywność tę stwierdzono również w endosomach (Hamel i wsp., 1991). Opisano inny enzym, który rozszczepia insulinę (Authieret i in., 1994). Rozkład ról między tymi dwoma enzymami pozostaje wątpliwy. Jest możliwe, że obaj są zaangażowani w dezaktywację i inne hormony, w szczególności glukagon.

Mechanizmy działania insuliny [edycja]

Przeczytaj osobny artykuł: Mechanizmy działania insuliny

• DOM
• GLUKOMETRY
  • Kontrola Accu
    • Accu-Chek Mobile
    • Accu-Chek Active
    • Accu-Chek Performance Nano
    • Osiągi Accu-Chek
    • Accu-Check Go
    • Accu-Chek Aviv
  • OneTouch
    • OneTouch Wybierz prosty
    • OneTouch Ultra
    • OneTouch UltraEasy
    • Wybierz OneTouch
    • Horyzont OneTouch
  • Satelita
    • Satellite Express
    • Satellite Express Mini
    • Satellite Plus
  • Diacont
  • Optium
    • Optium Omega
    • Optium Xceed
    • Freestyle Papillon
  • Prestige IQ
    • Prestige LX
  • Bionime
    • Bionime gm-110
    • Bionime gm-300
    • Bionime gm-550
    • Prawy GM500
  • Ascensia
    • Ascensia Elite
    • Ascensia Entrust
  • Contour-TS
  • Ime-dc
    • iDia
  • Icheck
  • Glucocard 2
  • CleverChek
    • TD-4209
    • TD-4227
  • Laser Doc Plus
  • OMELON
  • Accutrend GC
    • Accutrend plus
  • Clover Chek
    • SCS-03
    • SCS-05
  • Bluecare
  • Glucophot
    • Glucophot Lux
    • Glucophot Plus
  • B.Well
    • WG-70
    • WG-72
  • 77 Elektronika
    • Sensocard Plus
    • Autosense
    • SensoCard
    • SensoLite Nova
    • SensoLite Nova Plus
  • Wellion Calla Light
  • Trueresult
    • Truebalance
    • Trueresulttwist
  • GMate
• GASTRONOMIA
  • Napoje alkoholowe
    • Wódka i koniak
    • Piwo
    • Wino
  • Świąteczne menu
    • Zapusty
    • Wielkanoc
  • Napoje bezalkoholowe
    • Soki
    • Kawa
    • Mineralka
    • Grzyby herbaty i herbaty
    • Kakao
    • Woda
    • Kissel
    • Kwas
    • Kompot
    • Koktajle
  • Zboża, zboża, rośliny strączkowe
    • Owies
    • Ryż
    • Yačka
    • Pszenica
    • Gryka
    • Kukurydza
    • Perlovka
    • Proso
    • Groch
    • Bran
    • Fasola
    • Soczewica
    • Musli
    • Mąka
    • Kasza z kaszy
  • Owoce
    • Granaty
    • Gruszki
    • Jabłka
    • Banany
    • Persimmon
    • Ananas
    • Unabi
    • Kiwi
    • Awokado
    • Melon
    • Mango
    • Brzoskwinie
    • Morele
    • Śliwki
    • Pigwa
  • Olej
    • Pościel
    • Kamień
    • Kremowy
    • Olive
  • Warzywa
    • Ziemniaki
    • Kapusta
    • Buraki
    • Rzodkiew i chrzan
    • Seler
    • Marchew
    • Topinambur
    • Cebula
    • Imbir
    • Pieprz
    • Dynia
    • Pomidory
    • Seler
    • Ogórki
    • Czosnek
    • Cukinie
    • Szczaw
    • Bakłażan
    • Szparagi
    • Radis
    • Rzepa
    • Cheremsha
  • Jagody
    • Kalina
    • Winogrona
    • Jagody
    • Dzika róża
    • Żurawina
    • Arbuz
    • Lingonberry
    • Rokitnik
    • Mulberry
    • Porzeczka
    • Cherry
    • Truskawki
    • Dereń
    • Cherry
    • Rowan
    • Truskawki
    • Malina
    • Agrest
  • Owoce cytrusowe
    • Pomelo
    • Mandarynki
    • Lemon
    • Grejpfruty
    • Pomarańcze
  • Orzechy
    • Migdały
    • Cedr
    • Gretskie
    • Orzeszki ziemne
    • Orzech laskowy
    • Kokos
    • Nasiona
  • Dania
    • Zimno
    • Sałatki
    • Zupy
    • Przepisy potraw
    • Język
    • Sushi
    • Pelmeni
    • Zapiekanka
    • Udekoruj
    • Okroshka i Botvina
  • Artykuły spożywcze
    • Kawior
    • Salo
    • Mięso
    • Ryby i olej rybny
    • Makarony
    • Chleb
    • Kiełbasa
    • Kiełbasy, kiełbasy
    • Wątroba
    • Jajka
    • Czarne oliwki
    • Grzyby
    • Skrobia
    • Sól i sól
    • Żelatyna
    • Sosy
  • Słodko
    • Pliki cookie
    • Jam
    • Czekolada
    • Zephyr
    • Słodycze
    • Fruktoza
    • Glukoza
    • Pieczenie
    • Cukier trzcinowy
    • Cukier
    • Ciasto
    • Naleśniki
    • Ciasto
    • Deser
    • Marmolada
    • Lody
  • Suszone owoce
    • Suszone morele
    • Rodzynki
    • Śliwki
    • Ryc
    • Daty
  • Słodziki
    • Sorbitol
    • Zastępuje cukier
    • Stevia
    • Isomalt
    • Fruktoza
    • Ksylitol
    • Aspartam
  • Produkty mleczne
    • Mleko
    • Twaróg
    • Ser
    • Kefir
    • Jogurt
    • Serniki
    • Śmietana
  • Produkty pszczele
    • Propolis
    • Perga
    • Kochanie
    • Podmore
    • Pyłek pszczeli
    • Royal Jelly
  • Metody obróbki cieplnej
    • Na wielu odmianach
    • W podwójnym kotle
    • W aerogril
    • Suszenie
    • Gotowanie
    • Gaszenie
    • Smażenie
    • Pieczenie
• CUKRZYCA …
  • Kobiety
    • Świąd pochwy
    • Aborcja
    • Co miesiąc
    • Candidiasis
    • Climax
    • Karmienie piersią
    • Zapalenie pęcherza moczowego
    • Ginekologia
    • Hormony
    • Przydziały
  • U mężczyzn
    • Impotencja
    • Balanoposthitis
    • Erekcja
    • Potencja
    • Członek, Viagra
  • Dzieci
    • U noworodków
    • Dieta
    • Młodzieży
    • Niemowlęta
    • Komplikacje
    • Znaki, objawy
    • Przyczyny
    • Diagnostyka
    • 1 typ
    • 2 rodzaje
    • Zapobieganie
    • Leczenie
    • Fosforan związany z cukrzycą
    • Noworodek
  • Kobiety w ciąży
    • Cesarskie cięcie
    • Czy można zajść w ciążę?
    • Dieta
    • Poród
    • 1 i 2 typy
    • Wybór domu macierzyńskiego
    • Unsharbly
    • Objawy, oznaki
  • U zwierząt
    • u kotów
    • u psów
    • mdły
  • U dorosłych
    • Dieta
  • Osoby w podeszłym wieku
• ORGANY
  • Nogi
    • Obuwie
    • Masaż
    • Obcasy
    • Drętwienie
    • Gangrene
    • Obrzęk i obrzęk
    • Stopa cukrzycowa
    • Komplikacje, porażka
    • Gwoździe
    • Wrzody
    • Swędzi
    • Ból
    • Kremowy
    • Maści
    • Amputacja
    • Konwulsje
    • Pielęgnacja stóp
    • Rany
    • Choroby
  • Oczy
    • Jaskra
    • Wizja
    • Retinopatia
    • Dno oka
    • Krople
    • Zaćma
  • Nerki
    • Odmiedniczkowe zapalenie nerek
    • Nefropatia
    • Niewydolność nerek
    • Nephrogenic
  • Wątroba
  • Trzustka
    • Zapalenie trzustki
  • Shchitovidka
  • Narządy płciowe
• LECZENIE
  • Niekonwencjonalne
    • Ayurveda
    • Joga
    • Akupresura
    • Tchnienie oddechu
    • Medycyna tybetańska
    • Chińska medycyna
  • Terapia
    • Magnetoterapia
    • Fitoterapia
    • Farmakoterapia
    • Terapia Ozonem
    • Hirudotherapy
    • Terapia insulinowa
    • Psychoterapia
    • Infuzja
    • Urinotherapy
    • Fizjoterapia
  • Insulina
  • Plazmafereza
  • Post
  • Przeziębienia
  • Surowe jedzenie
  • Homeopatia
  • Szpital
  • Przesadzanie wysepek Langerhansa
• LUDZIE
  • Zioła
    • Złoty pies
    • Nerf
    • Len
    • Cynamon
    • Czarny kminek
    • Stevia
    • Barszcz
    • Nettles
    • Rude
    • Cykoria
    • Musztarda
    • Pietruszka
    • Dill
    • Mankiet
  • Nafta
  • Mumiyo
  • Ocet jabłkowy
  • Nalewki
  • Borsukowy tłuszcz

Obejrzyj wideo: Najlepszy steryd, hormon INSULINA, jak wyglada w kulturystyce Rafał Miszkiewicz